English
fasterl guestbook (862) Sign guestbook
ﻭ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭﺱ ﻫﺎﯼ ﺷﮕﻔﺖﻣﻦ!ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮ ﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝﻋﻄﺸﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﺟﺮﺋﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺟﺎﻭﯾﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺠﺎﯾﺒﺖ،ﺩﺭﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺘﯽ،ﻣﺮﺍﺑﯿﺘﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ–ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻫﻮﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ،ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽﻋﺸﻘﯽ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﯿﺰﻫﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺁﻥﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯼ»ﺍﺭﺍﺩﺕ«ﺍﺳﺖ،ﻭﺁﻥﺑﯿﺘﺎﺑﯽ ﭘﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺩﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪﺍﺳﺖ،ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﻭ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺮﻫﺮﺍﺱ ﺅ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪﻋﺎﻟﻤﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻥ ﻫﻤﻨﺪﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﻣﯿﻦ،ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﺩﺭﺳﺎﯾﻪ ﺯﻣﺎﻥ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﯾﺶ،ﮐﻪ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺧﺎﮎ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻋﻨﺼﺮ ﺁﺏ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭﺁﺭﺍﻣﻨﺪ ﻭﺷﺎﺩﻧﺪ،ﺳﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﯿﺮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﻭﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ،ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺩﻻﻻﻥ ﭼﺴﺖ ﻭ ﭼﺎﺑﮏﺁﻧﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﻭ ﻫﺎﯼ ﻭﺭﺍﺝ ﻭ ﺳﺒﮏ ﻣﻐﺰﯼ ﮐﻪﻣﯿﺎﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺑﻮﻧﺎﮎﺩﻫﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﯼ ﻫﺎﯼ ﻟﺠﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻟﺰﺝ ﻭﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﮔﻮﺵ ﻫﺎ،ﻣﯿﺂﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻭﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ؟ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻭﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪ ﺭﺍ،ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﺪﺭﺩ،ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﯿﺘﺎﺏﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻦ!ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻤﺎﯾﺖ ﻫﺮﺍﺱ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﭘﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺨﻨﺖ ﺷﻮﻕ ﻓﺮﺍﺭﭘﺪﯾﺪﺍﺭ!ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺗﺒﻌﯿﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻭﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﻭ ﻧﺎ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﻏﻮﻏﺎ ﯾﺖ،ﺁﻥ ﻣﻦﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽﺳﺮﻭﺩ،ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ»ﺍﯼ ﺩﺭ ﻭﻃﻦﺧﻮﯾﺶ ﻏﺮﯾﺐ، «ﻫﻤﻮﻃﻦ ﻣﻨﯽ ﻭ ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺩﯾﮕﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﻭﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ،ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪﻋﺪﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﻧﻘﺶ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﻧﺒﻮﻩ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏﺧﻼﯾﻖ،ﺑﺎﺯ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻮﯼﺧﻮﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺸﺎﻡ»ﺑﻮﺩﻧﻢ«ﺭﺍ ﭘﺮﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ»ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﻏﺮﺑﺖ«ﺁﺳﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﮑﯿﺒﺎﺋﯿﻢ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﯼﺑﯿﺮﺣﻢ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ»ﺯﯾﺴﺘﻦ– «ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﺑﻪ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﺪﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺮﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﻧﯿﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﺭﺍﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﻭﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﻭ ﺳﮑﻮﺕﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﯼ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﯿﮑﺴﯽﻫﺮﺍﺱ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﺯ
take care friend
ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ.ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻫﻮﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻮﺩ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝِ ﻫﻤﯿﺸﻪ،ﭘﯿﺎﺩﻩﺑﺴﻮﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺷﺪ،ﻫﻮﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺷﺪﯾﺪﯼﺩﺭﮔﺮﻓﺖ.ﻣﺎﺩﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩﺍﺩﺧﺘﺮﺵ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﺘﺮﺳﺪﯾﺎ ﺍﯾﻨﻜﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ،ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﺵﺑﺮﻭﺩ.....ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺮﻗﯽ ﻛﻪﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺩﺭﯾﺪ،ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ.ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺭﺍﻩ،ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺭﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩ،ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺮﻗﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ،ﺍﻭ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ،ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﻭ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺭﻋﺪ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯿﻜﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮﻙﺭﺳﺎﻧﺪ،ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻛﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﭘﺮﺳﯿﺪ":ﭼﻜﺎﺭ ﻣﯽ ﻛﻨﯽ؟ﭼﺮﺍ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﯿﻦ ﺭﺍﻩﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﯽ؟"ﺩﺧﺘﺮﻙ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ"،ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﻛﻨﻢﺻﻮﺭﺗﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻨﻈﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ،ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺍﺭﺩﻣﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ".ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺣﺎﻣﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽﻛﻨﺎﺭﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.ﺩﺭ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﯿﺪ.
.ﻗﺼﻪ ﺍﺯﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ/ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ/ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ/ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﺳﺖ**************************
I am the infamous lover in this town
My eyes, evil seeds have never sown.
Be kind and work hard and live happily
Disbelievers in our creed are hurtanddown.
I asked the Master of the tavern to show me salvation
Asked for a cup, said keeping secrets alone.
Why should my heart watch the gardens of this world?
With my pupils picking the flowers that are shown.
Revering wine, I washed away my own image
Selfishness cannot be when the self-image is unknown.
It’s Your lock of hair that keeps me firm on the ground
Without the pull of love, everything would drown.
Let us turn away towards the tavern, from hence
Upon the deedless words of preachers one must frown.
From the Beloved learn to love what is good
Good company happens to be the ultimate crown.
Hafiz kisses only the bearer and the cup
Keep away from the hypocrite wolf in sheepish gown.
منـم کـه شهره شهرم به عشقورزیدن
مـنـم کـه دیده نیالودم بـه بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کـشیم و خوشباشیم
کـه در طریقـت ما کافریست رنـجیدن
بـه پیر میکده گفتم که چیستراه نجات
بخواسـت جام می و گفت عیب پوشیدن
مراد دل ز تـماشای باغ عالـم چیسـت
بـه دست مردم چشم از رخ توگل چیدن
به می پرستی از آن نقش خودزدم بر آب
کـه تا خراب کنم نقـش خود پرسـتیدن
بـه رحـمـت سر زلـف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن
عـنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
کـه وعظ بی عملان واجب استنشنیدن
ز خـط یار بیاموز مـهر با رخ خوب
کـه گرد عارض خوبان خوش است گردیدن
مـبوس جز لب ساقی و جام میحافـظ
کـه دست زهدفروشان خطاست بوسیدن
My eyes, evil seeds have never sown.
Be kind and work hard and live happily
Disbelievers in our creed are hurtanddown.
I asked the Master of the tavern to show me salvation
Asked for a cup, said keeping secrets alone.
Why should my heart watch the gardens of this world?
With my pupils picking the flowers that are shown.
Revering wine, I washed away my own image
Selfishness cannot be when the self-image is unknown.
It’s Your lock of hair that keeps me firm on the ground
Without the pull of love, everything would drown.
Let us turn away towards the tavern, from hence
Upon the deedless words of preachers one must frown.
From the Beloved learn to love what is good
Good company happens to be the ultimate crown.
Hafiz kisses only the bearer and the cup
Keep away from the hypocrite wolf in sheepish gown.
منـم کـه شهره شهرم به عشقورزیدن
مـنـم کـه دیده نیالودم بـه بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کـشیم و خوشباشیم
کـه در طریقـت ما کافریست رنـجیدن
بـه پیر میکده گفتم که چیستراه نجات
بخواسـت جام می و گفت عیب پوشیدن
مراد دل ز تـماشای باغ عالـم چیسـت
بـه دست مردم چشم از رخ توگل چیدن
به می پرستی از آن نقش خودزدم بر آب
کـه تا خراب کنم نقـش خود پرسـتیدن
بـه رحـمـت سر زلـف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن
عـنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
کـه وعظ بی عملان واجب استنشنیدن
ز خـط یار بیاموز مـهر با رخ خوب
کـه گرد عارض خوبان خوش است گردیدن
مـبوس جز لب ساقی و جام میحافـظ
کـه دست زهدفروشان خطاست بوسیدن
have a nice day friend 
a PeRsOn liVinG iN AnOther PersOn's HeArt Is Called lOve- BUT A PersOn Living aS AnOther PersOn's Heart Is Called Friendship 
...miss">http://img1.imagehousing.com/1/f5f5b9084a590eec98cb45021f10a7c2.jpg" border="0"/>...miss U dear...
گریز
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!
hi friend take care
*پرﻭﺍﻧﻪ* ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﻛﺎﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﭘﺮﻭﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﻜﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ،ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺰ ﺍﺷﻚ ﺣﺴﺮﺕ،ﺳﺎﻏﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺮﻭﺍ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ،ﻛﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﺭﺍ ﯾﻜﺪﻡ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺕ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﺍﻣﯿﺪ ﺷﺎﻡ ﺗﺎﺭﺕ ﺁﺧﺮ ﺳﺤﺮ ﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﻣﺰﺍﺭﺕ ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ
Education gives Quality of Life! Money gives Quality of Respect! But Friendship gives Quality of Heart! good night friend take care
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﺪﺑﺸﮑﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪ ﻏﺮﻭﺭﻡﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﻮﯾﯽ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻡﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯﺧﻮﯾﺶﺗﻮ ﻗﺎﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﻋﺒﻮﺭﻡﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﻟﻢﮐﺰ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﻡ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﻧﻮﺭ
